«آوازهای کوچکی برای ماه» ، کتابی که در روزهای شیرین دانشگاه ، از نشر ثالث عزیز آن روزها خریدمش را در دست دارم.نامه‌های پیوسته‌ی دو نویسنده که گاهی جذابند و گاهی کسل‌کننده.برای همین به صورت موازی با یک کتاب دیگر پیش می‌برمش.به تازگی «مرگ ایوان ایلیچ» را به پایان رسانده‌ام.کتابی با عطف کوچک؛ اما داستانی که _برای من ، بنابر شرایطی که در آن هستم_ می‌دانم مدت‌ها ذهنم را درگیر خواهد کرد.من مدام به تقلای ایوان‌ایلیچ بیچاره فکر میکنم که برای مریضی‌اش ، زمانی که در بستر بیماری بود دائما دنبال چرا می‌گشت. چرا من بیمارم؟چرا من این همه سختی و درد را باید متحمل شوم؟ چرا بقیه به زندگی خودشان ادامه می‌دهند و من نمی‌توانم؟چرا من؟؟ و در صفحات آخر کتاب جرقه زده‌شد. با خودش فکر کرد که نکند این همه مدت را به صورت شایسته‌ای زندگی نکرده!؟! در اینجای داستان خواستم بلند شوم و ایستاده برای تولستوی کف بزنم.زیرا طوری فکرت را وامی دارد که اگر تا الان فکر کرده‌ای که خیلی آدم محترم و مهربان و بی‌آزاری بوده‌ای بهتر است برگردی و دوباره فکر کنی. بهتر است هر ثانیه در مواجهه با آدم‌ها به خودت شک کنی. برای این شک‌های حیاتی در زندگی ، از خواندن این کتاب خیلی لذت برده‌ام. کتاب بعدی‌ام احتمالا موراکامی باشد.نویسنده‌ی موردعلاقه‌ام که همیشه این موقع از سال ، سراغش می‌روم تا ذهنم را آرام کند. تا توی شلوغی‌ها و انبوه کارهایم ، چیزی داشته باشم تا بتوانم به آن پناه ببرم.چیزی که قلبم بخاطرش تندتر بتپد.
منوی بلاگ
طبقه بندی موضوعی
-
book mark
(۳۹)
-
مونولوگ های بی سروته
(۷) -
نامه ها
(۶۰) -
رویــا
(۳)
بایگانی
- ارديبهشت ۱۴۰۳ (۹)
- فروردين ۱۴۰۳ (۷)
- اسفند ۱۴۰۲ (۷)
- بهمن ۱۴۰۲ (۱)
- دی ۱۴۰۲ (۴)
- آذر ۱۴۰۲ (۳)
- آبان ۱۴۰۲ (۱)
- مهر ۱۴۰۲ (۲)
- شهریور ۱۴۰۲ (۶)
- مرداد ۱۴۰۲ (۴)
- تیر ۱۴۰۲ (۴)
- خرداد ۱۴۰۲ (۱)
- ارديبهشت ۱۴۰۲ (۳)
- فروردين ۱۴۰۲ (۷)
- اسفند ۱۴۰۱ (۲)
- بهمن ۱۴۰۱ (۲)
- دی ۱۴۰۱ (۴)
- آبان ۱۴۰۱ (۲)
- مهر ۱۴۰۱ (۳)
- شهریور ۱۴۰۱ (۳)
- مرداد ۱۴۰۱ (۸)
- تیر ۱۴۰۱ (۹)
- خرداد ۱۴۰۱ (۳)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۱۰)
- فروردين ۱۴۰۱ (۱)
- بهمن ۱۴۰۰ (۱)
- دی ۱۴۰۰ (۱۱)
- آذر ۱۴۰۰ (۹)
خوب به خاطر دارم آن موقع‌ها چطور کتاب می‌خواندیم. تمام هیجان آن خواندن دوره‌ی جوانی خواندن نبود ، بلعیدن کتاب بود ، غلتیدن درون کتاب‌ها بود.ما دنبال زد و خوردهای پرکش‌وقوس ، نقل‌قول مستقیم ، اصطلاح‌های کوتاه و خشن بودیم.از کندی ریتم ، توصیفات طبیعت نفرت داشتیم ، چه کسی به آن ها نیاز دارد...
حالا احساس میکنم نیازمند سکوتم مانند پیرمردی از نفس‌افتاده پس از بالا رفتن از سربالایی‌ای که روزگاری در سه جست آن را فتح می‌کرد.لذت پنهان آرام بودن.عاشق این هستم مدت‌ها روی عبارتی مانند:«صبح دل‌انگیز ماه مه بود ، پرنده‌ها نغمه‌هایشان را سر داده‌بودند ، شبنم زیر تابش ملایم نور خورشید می‌درخشید...» مکث کنم.
«فیزیک اندوه»
«گئورگی گاسپادینف»
خب حالا کسی مرا نگاه نمی‌کند ، آیا من هنوز زنده‌ام؟ من تنها زندگی میکنم ، نه کسی می‌آید ، نه کسی تلفن می‌زند. از طرف دیگر ، همیشه یک ناظر نامرئی بزرگ هست ، چشمی که هرگز نباید فراموشش کنیم.آن‌طوری که اینشتین او را نامید:«آن قدیمی‌ترین». شاید این دقیقا چیزی است که فیزیک کوانتوم یا متافیزیک به ما می‌گویند.زنده بودن ، به این معناست که تحت نظارتیم. چیزی یا کسی هست که هرگز به ما اجازه نمی‌دهد از دایره‌ی نظارت خارج شویم. مرگ زمانی رخ می‌دهد که آن‌چیز دیگر ناظرمان نباشد ، زمانی که از ما روی برمی‌گرداند.
«فیزیک اندوه»
«گئورگی گاسپادینف»
و این‌گونه مسافرت‌های من به طور طبیعی به پایان رسید... درهم شکسته ، به غمگین‌ترین جای جهان برگشتم.از آن همه سال حضورم در هتل ، فرودگاه و ایستگاه راه‌آهن تنها دو دفترچه یادداشت به جا مانده که عجولانه در آن‌ها برداشت‌هایم را می‌نوشتم.اکنون که برای وقت‌کشی صفحاتشان را بی‌هدف ورق میزنم ، در پایان متوجه می‌شوم که افسردگی دارد آرام کل جهان را فرا می‌گیرد... زمان گیر کرده‌است و پاییز قصد رفتن ندارد؛همه‌ی فصل‌ها پاییزند.پاییز جهانی ...مسافرت هم اندوه را درمان نمی‌کند ، باید به دنبال چیز دیگری باشم.
غمگین‌ترین جا خود جهان است.
«فیزیک اندوه»
«گئورگی گاسپادینف»
به دنبال پناهگاه سوم شخص مفرد می‌دوم.دیگری را به میادین مین زمان گذشته می‌فرستم.من همان شخص بودم ، که زمانی اول شخص بود و حالا حتی جرئت ندارم بپرسم هنوز زنده‌است یا نه. آیا هنوز زنده‌اند ، همه آن‌هایی که بوده‌ایم؟
«فیزیک اندوه»
«گئورگی گاسپادینف»
چرا این همه فرق می‌کند تاریکی با تاریکی؟چرا تاریکی ته گور فرق می‌کند با تاریکی اتاق؟...فرق می‌کند با تاریکی ته چاه؟ ...فرق می‌کند با تاریکی زهدان؟...وقتی دایی با آن دو حفره خالی چشم‌ها توی صورتش ، برگشت طرف درخت انجیر وسط حیاط طوری برگشت که انگار می‌بیند.طوری برگشت که من ترسیدم. تو بگو ، "نایی". چرا تاریکی ازل فرق می‌کند با تاریکی ابد؟ چرا تاریکی پشت چشم‌هام سوزن سوزن می‌شود نایی؟ تو که از ستاره‌ی دیگری آمده‌ای ...تو بگو
+«رضا قاسمی»
+«چاه بابل»
اگر به تو بگویند فقط چند روز دیگر زنده ای چه می کنی؟
+ منظورت را نمی فهمم.
-فرض کن سرطان گرفته ای یا ایدز یا بیماری دیگری از این قبیل و می دانی فقط مدت کمی زنده خواهی ماند.
+ آدم اگر عاقل باشد همه حساب و کتاب ها را کنار می گذارد و بقیه عمرش را خوشگذرانی می کند.
- یکی بود که همین کار را کرد. هرچه داشت فروخت. همه پول هایش را به باد داد. مسافرت، بهترین غذاها، بهترین هتل ها. بعد می دانی چه اتفاقی افتاد؟ ناگهان راه علاج پیدا شد. حالا می توانست به زندگی ادامه بدهد اما دیگر چیزی برایش باقی نمانده بود. همه چیز را باید از صفر شروع می کرد. و بدتر از همه اینکه تازه فهمیده بود زندگی یعنی چه.
+«رضا قاسمی»
+«چاه بابل»
شوربختی مرد در این است که سن خود را نمی‌بیند.جسمش پیر می‌شود اما تمنایش همچنان جوان می‌ماند.زن ، هستی‌اش با زمان گره خورده. آن ساعت درونی که نظم می‌دهد به چرخه‌ی زایمان ، آن عقربه که در لحظه‌ای مقرر می‌ایستد روی ساعت یائسگی. اینها همه پای زن را راه می‌برد روی زمین سخت واقعیت. هرروز که می‌ایستد برابر آینه تا خطی بکشد به چشم یا سرخی بدهد به لب ، تصویر روبه‌رو خیره‌اش می‌کند به ردپای زمان که ذره ذره چین می‌دهد به پوست.اما مرد پایش لب گور هم باشد ، چشمش که بیفتد به دختری زیبا ، جوانی او را می‌بیند اما زانوان خمیده و عصای خود را نه؛ مگر وقتی که واقعیت با بی‌رحمی تمام آوار می‌شود روی سرش.
+«رضا قاسمی»
+«چاه بابل»
«خیلی وقتا فکر میکنم توی این دنیا فقط یه چیز هست که براش ساخته شده‌‌ام.»
براک به او نزدیک می‌شود: «اون‌وقت، می‌شه بپرسم اون چیه؟»
هدا ایستاده به بیرون نگاه می‌کند: «که از ملال زندگی به ستوه بیام، تا پای مرگ.همین.»
+«هنریک ایبسن»
+نمایشنامه‌ی «هدا گابلر»
اگر بگویی علم سرانجام ثابت می‌کند خدایی وجود ندارد باید بگویم موافق نیستم.نمیدانم شاید می‌خواهند تا کوچکترین چیزها پیش بروند.تا یک نوزاد قورباغه ، تا اتم ، اما همیشه یک چیز هست که برای آن توضیحی ندارند.در پایان جست‌وجویشان نمی‌توانند بگویند چه چیزی همه اینها را خلق کرده است.و
مهم نیست از طرف دیگر تا کجا می‌خواهند پیش بروند تا حیات را گسترش بدهند؛ ژن‌ها را دست‌کاری کنند؛ این را شبیه‌سازی کنند یا مشابه آن را بسازند ؛ تا صد و پنجاه سالگی عمر کنند ، البته زمان عمر به پایان می‌رسد و بعد چه اتفاقی می‌افتد وقتی زندگی تمام شود؟
شانه‌ام را بالا انداختم
«می‌بینی؟وقتی به آخر خط می‌رسی ، همانجاست که خدا آغاز می‌شود.»
+«میچ آلبوم»
+«کمی ایمان داشته باش»