بی‌هوای شبانه

فکرهایم را متوقف می‌کنم.ناگهان جهان خالی از کلمه می‌شود. شب بر من فرود می‌آید.در من رخنه می‌کند.سیاهی‌اش سیاهی‌های مرا غلیظ‌تر می‌کند. و انبوه سفیدی‌هایم در لابه‌لای سکوت سلول‌های مغزی‌ام از دست می‌رود.ایستاده‌ام بر بلندای یکی شدن‌ها؛ و اگر چیز از شب را به ارث نبرم ، دیوانه خواهم شد...بی‌شک دیوانه خواهم ماند

امی