بازگشت به خویش

لئوی عزیز

رهایی‌ام ، آن وقت که با همه خداحافظی کردم را باید می‌دیدی.این آدم‌ها ، این مکان نامقدس ، هرچند که به من شانس دیده‌شدن را داد اما برایم کاملا تاکسیک‌تربن بود.چگونه می‌توانستم بمانم و نظاره‌گر به غارت رفتن روزهای خوب زندگی‌ام شوم؟ من که نفهمیدم اصلا بیست و پنج سالگی تا بیست و هفت سالگی‌ام چطور گذشت.از میدان انقلاب تا قیطریه را می‌دوم با فراغ بال.به مصاحبه‌ی ساعت سه بعدازظهرم دیرتر می‌رسم.برگه‌های مشخصاتم را پر میکنم.خانم عینکی بدون شال و مانتویی که چشم‌های مهربانی داشت با من مصاحبه می‌کند.توی تراس شرکت نشسته‌ایم.از من درباره ویژگی‌های خوب و بدم می‌پرسد.از خودم می‌پرسد.علایقم...همه‌چیز را با کمی مکث جواب می‌دهم.انگار به مدت دو سال این آدم را توی صندوقچه‌ی ته کمد گذاشته بودمش و از حالش ، روزگارش ، علایقش بی‌خبر بودم.به خودم بازگشته‌ام.و فکر نمیکنم هیچ بازگشتنی تا این حد شیرین باشد.مرا ببخشید که تا این مقدار بی‌فکر کار کردم و نفهمیدم چطور دارم به تک‌تک اجزای روحم ظلم می‌کنم.پس دیگر وقت آن است که به خودم توجه کنم.چیزهایی که دوستشان دارم را انجام دهم.خودم را دوست‌تر داشته باشم و در آخر همان آرزوی پیشین خودم را عملی کنم ؛ خوب باشم و خوب‌تر زندگی کنم.

 

امی با فراغ بال

استعفا تنها گزینه‌ی روی میز

لئوی عزیز

تقریبا چهار روز می‌شود که سرکار نرفته‌ام؛ اما فردا می‌روم و نامه‌ی استعفایم را بهشان می‌دهم.آمار کاری آذر ماه را تنظیم می‌کنم و آخرین صدور از آزمایشم را می‌زنم.کمی وقت می‌برد تا بفهمم قرار است چه اتفاقی برایم بیفتد.دلم می‌خواهد کارم برای همیشه با میدان انقلاب دوست داشتنی‌ام که حالا برایم طلسم‌ شده تمام شود.و دیگر هیچوقت گذرم به آن سمت‌ها نیفتد.ساعت سه باید به یک مصاحبه برسم.همیشه وقتی خاله ن ایران است مسائل کاری‌ام دچار تحولات عظیم می‌شود.دو سال پیش بود که آن‌ها اینجا بودند و من درست صبح روز مهمانی مامان برای مصاحبه آمدم اینجا.و حالا مهمانی مامان پنجشنبه است و من قبل از آن می‌روم تا وضعیتم را روشن کنم.دلم برای فردا روشن است.حتا اگر مصاحبه‌ام را ریجکت شوم هم اشکالی ندارد.

 

میم اینجاست.بعد عملش هیچکس دلش را ندارد که هرروز پانسمان بخیه هایش را عوض کند به جز من که دیگر دل همه کاری را دارم.هنوز کارش تمام نشده و باید پرتودرمانی‌اش را شروع کند. میم با من ناسازگار است و دو شب پیش یک جنگ بزرگ در خانه راه انداختیم.من دیگر مثل قبل نیستم. احساس میکنم نباید در تصمیم‌گیری‌های مهم زندگی‌ام کسی به‌جایم فکر کند.اما میم هنوز هم کله‌شق و یک دنده است.برای همین بعد دعوای شدیدمان طوری گریه کردم که حالا بعد از دو روز ، پماد بتامتازون هم پف و قرمزی چشم‌هایم را از بین نبرده‌است.توی آینه سرویس چشم‌های یک وجب شده‌ام را نگاه می‌کنم و بی‌اعتنا می‌گذرم. با زندگی کنار آمده‌ام و مدام با خودم می‌گویم اشکالی ندارد.با جریان پرخروش آن به تخته‌سنگ‌هایی کوبیده می‌شوم و چیزی از من کم می‌شود.در هوا دو شقه می‌شوم. به زیر می‌روم. خفه می‌شوم اما هنوز ادامه‌دار پیش می‌روم.گناه من شاید در این زندگی این بود که از همان اول هم دلم می‌خواست زندگی‌ام روی ریتم عادی و یکنواخت روزمرگی پیش نرود.می‌خواستم شبیه داستان‌هایی باشم که آخرشان به جاهای خوبی ختم می‌شود.حالا اما لباس رزم بیست‌وچهار ساعته تنم است و سرنوشت طوری دارد مرا با خودش می‌رقصاند که با خون‌ریزی‌ها و جراحت‌هایی که دارم همچنان لبخند بزرگم را حفظ کرده‌ام.آخر چیزی توی دلم روشن است و نوید روزهای بهتر را می‌دهد.من همیشه حس ششم قوی‌ای داشته‌ام.پس این‌بار به خودم که تنها منجی این داستان با این زاویه‌ی دید هستم ، باور دارم.

 

امی جنگجوی قهرمان

بی فروغ‌تر از همیشه

لئوی عزیز

امروز بعد از مقاومت‌های بسیار در برابر مصائب تمام‌نشدنی زندگی بلخره گریه کردم.گریه‌ای که هیچ‌جوره نمیتوانستم قطعش کنم.باید طوری غم‌های درون قلبم را خالی می‌کردم.امروز منفجر شدم.از عصبانیت ، از خشم تمام این مدت که سرکار می‌رفتم ، از این آدمی که توی آینه به من زل می‌زند اما آن امی‌ای که می‌شناختم نیست.آدم‌ها ، موقعیت‌ها طوری تو را عوض می‌کنند که تو خشمگین می‌شوی.خشمگین از اینکه تصورش را هم نمی‌کردی که یک روز همچین آدمی شوی.من که بُلد‌ترین ویژگی شخصیتم را مهربان بودن و صبوری بیش از اندازه می‌دانستم حالا اصلا نمی‌توانم با غریبه‌های توی خیابان هم مهربان باشم.این همه پرخاشگری از من کسی را ساخته که دلم می‌خواهد تا آخر عمرم بخاطرش زار بزنم.خیلی دیر است اما نقطه‌ام را انتهای این پاراگراف ترسناکی که دو سال طول کشید خواهم گذاشت.حالا توی آشپزخانه نشسته‌ام. قصه‌ی امروزم زیادی طول کشیده.میم اتاق عمل است.مامان از صبح بیمارستان بوده.من با نگرانی‌هایم ، ترس‌هایم ، ناامیدی‌هایم دسر مهمانی فرداشب خاله ن را درست می‌کنم و شاید یک روز فراموش کنم روزهایی که کاملا در افسردگی شناور بودم ولی دوست داشتم ادامه دهم... نقطه

 

امی پس از یک روز طولانی

زمانی دیگر

لئوی عزیز

اوضاع شرکت روبه‌راه است.رابطه‌ام با آدم‌ها در معمولی‌ترین حالت خودش است.میم بیمارستان بستری‌ست و هنوز عملش نکرده‌اند.دیروز بعد از ملاقات میم با مامان توی بازار تجریش زیر باران و هوای مه‌گرفته‌ی آنجا قدم می‌زدیم و من بهترین حس‌ها را در نامناسب‌ترین زمان ممکن احساس می‌کردم.باید خوشحالی‌هایم را نگه دارم تا زمان مناسبش.حق من نیست که زندگی را اکثر اوقات خوشحال _ وقتی می‌گویم خوشحال یعنی با تمام وجود و بدون هیچ دغدغه و فکری _ باشم.باید این اندوه را سپری کنم تا به قسمت‌های خوبش هم برسم. مشغول لینکدین درست کردن هستم.مشغولیات جزئی‌م را نگه داشته‌ام تا سرم گرم فعالیت‌هایی باشد که حداقل پیشرفتی برایم رقم بزنند.قلبم توی سینه‌ام نیست.و اگر مغزم را بشکافند مدام فکر و خیال است که درهم گره خورده. چرا باید سرنوشت من اینطور آشفته باشد؟ چرا میم نباید طعم خوشبختی را برای یک مدت خیلی طولانی بچشد؟ چرا بابا ناگهان در خودش فرو می‌رود؟ چرا مامان با نگرانی‌هایش برای میم ، گاهی مرا نمی‌بیند؟چرا هیچ چیز برایمان خوب پیش نرفت ؟ کجای زندگی را اشتباه آمدیم؟؟ کجای دنیا را گرفته‌بودیم مگر که چشم دیدن خانواده‌ی کوچک شادمان را نداشت؟!... کاش واقعا خدایی در آسمان باشد و ببیند چقدر دلگیرم و چقدر سوال برایم وجود دارد. کاش بخوابم و ده زندگی دیگر بیدار شوم؛ زمانی مناسب برای تمام خوشحالی‌های کوچکم.

 

امی دلگیر

کرگدن نازک نارنجی

لئوی عزیز

سرما جوری زیر پوست نازک‌نارنجی بدنم می‌دود که دل‌دردهایم چند برابر می‌شود و دوباره اگزماهای پوستی‌ام به من بازمی‌گردد.پوست خشک و خسته‌ی صورتم که حالا ملتهب است را خوب چرب می‌کنم. چای زنجبیل و نباتم را سر می‌کشم.سریال جدیدم را خوب پیش برده‌ام و همچنان پای حرفم هستم؛ برای من هیچ ژانری به جذابی حال‌و هوای جنگ‌جهانی دوم نیست.پس با این سریال هشت قسمتی حالم مساعد است.پاییز ناگهان زمستان شد و من انگار که جا مانده‌ام.از زندگی جا نمانم! لباس‌های گرم یک لحظه هم مرا رها نمی‌کنند و من چسبیده‌ام به گرمای دلچسب شوفاژ کنار تخت.چسبیده‌ام به این روزها که هر لحظه‌شان تلنگر است برای من... برای منی که در لحظه زندگی کردنم حالا دردسر شده‌است.منتظر اتفاق بزرگ‌تری هستم. در انتهای پاییز خبر خوش این تغییر بزرگ را سراسیمه برایت خواهم گفت.آسمان صاف است و ماه کامل توی آسمان با ابرهای کوچک پوشانده می‌شود.خودم را برای روزهای بهتر آماده کرده‌ام.خستگی‌هایم بهای خوشحالی‌های آینده‌ام است.سکوت شب ، رفته رفته خانه را در برمیگیرد.ماه کامل انرژیم را چند برابر می‌کند.امشب با قلبی پر از خوشحالی‌های اتفاق نیفتاده می‌خوابم و رویاهایم این بار به من نزدیک‌ترند.چیزی تا طلوع خورشید نمانده...

 

امی مشغول

دریغ

لئوی عزیز

یک چیز آدم بزرگ‌ها را بلد شده‌ام؛برای همین بیشتر از قبل از خودم کار می‌کشم.کار میکنم تا کمتر فکر کنم ، که زمان به سرعت سپری شود و من اصلا نفهمم کی عقربه‌ها روی چهار و نیم قرار گرفته‌اند.برای همین کمتر اینجا می‌نویسم.

سرکار رفتن هنوز هم برایم سخت‌ترین کار دنیاست.اما باید برای این آرزوی قدیمی‌ام که حالا واقعی شده‌ سپاس‌گزار باشم و ایقدر غر نزنم.همیشه قسمت جذاب روز ، برایم صبح‌های سردی‌است که بسته به حال آن روزم آرایشم را غلیظ و کم می‌کنم.یک‌جوری لباس می‌پوشم که انگار دارم برای یک شرکت بزرگ کار می‌کنم و این را از ح یاد گرفته‌ام که همیشه باید بهترین خودت باشی.صبح‌ها چند آدم ثابت همیشه با من سوار مترو میشوند. آن دخترک مو قرمزی که موهایش را می بافد و چشم‌هایش شبیه کارتون‌های بچگی‌‌هایم می‌درخشد. مدام زل میرنم به او و با اشتیاق نگاهش میکنم.یا آن زن و مردی که همیشه کنار پنجره می‌ایستند تا خلوت شود و موقع رفتنشان مرد پیشانی زن را می‌بوسد و درست جلوی من راه می‌روند.آدم‌های هرروز صبحم را دوست دارم.انگار صبح‌ها با انگیزه‌ی دیدن این آدم‌ها به سرکار می‌روم.می‌روم که دوباره این چیزهای زیبا را ببینم و به زندگی امیدوارتر شوم.نور زندگی‌ام را از دست‌ داده‌ام و نمیدانم چرا درست بعد از مسافرتم به آن دورهای زیبا ، یک روز صبح بیدار شدم و دیدم امید توی قلبم نیست. آ مدام به من می‌گوید چرا اینجوری رفتار می‌کنم و من با اینکه میدانم یک چیزی در من شدیدا تغییر کرده‌است اما زیر بار حرفش نمی‌روم.برای همین فکر می‌کنم با آدم‌های کمی رابطه‌ام خوب است.مرا در مواقع گم‌گشتگی‌های فصلی باید جایی دور رها کرد.راه را خودم بلد می‌شوم.باید خیلی تنها شوم .خیلی فکر کنم به همه‌چیز ؛ بیشتر از حالا. حالا که فکرهایم مانند کلاف دور سرم می‌پیچد و ابر تیره‌‌ای بالای سرم را گرفته‌است. به آدم‌ها احتیاجی ندارم.به کلماتشان که شاید چیزی نباشد اما روح آسیب‌پذیر من را زخم می‌کند.در این وضعیت حاد قرار دارم و اگر اینگونه نبودم حالا حالاها نمی‌نوشتم. دستم به نوشتن نمی‌رفت.با نور زرد رنگ اتاق ، با تاریکی‌های کمابیش محیط سردردم را آرام می‌کنم.یک سریال جدید حتما حالم را بهتر می‌کند.هیچ عشقی شفابخش من نیست.با من از دوست داشتن های افسانه‌ای حرفی نزنید.باورم نمی‌شود. انگار تنها بودن بخشی از وجود من است.نباید بدون آن سر کنم.برای همین گاهی همه‌چیز به سرشت اولیه‌ام برمی‌گردد و من دوباره و برای هزارمین بار از آدم‌ها بیزار می‌شوم.

امروز تماما این جمله از آهنگی که در پلی‌لیستم میان آن همه آهنگ دیگر پخش می‌شود توی سرم تکرار می‌شد:من و تو همیشه کنج غم میمونیم. نمیخواهم روزهایم این شکلی باشد.چگونه شبیه قبل‌ترها بشوم؟شبیه روزهایی که خوشحالی‌ام با خودم واقعی بود.من و تو قدر شادی رو نمیدونیم.باید به خودم برگردم.این تنهایی بیش از اندازه با این روحیه‌ی ضعیف این روزهایم ... نه ...دوام نمی‌آورم. به مسکنی قوی‌تر از این‌چیزها نیاز دارم.

 

امی رنگ و رو رفته

زیر دیوار بلندی یه نفر جون می‌کَنه

لئوی عزیز

کمی پس از رفتن ح بود که اوضاع تغییر کرد.میم آمد ، با صورتی که کبودی‌اش تازه بود. با دردهای استخوانی که درمانش جز پرتو درمانی و شیمی‌درمانی راه دبگری ندارد.میم با تن خسته‌اش ، با چمدان‌ها و کوله‌پشتی‌اش آمد که دیگر نرود.که اوضاع را تغییر دهد.از آن روز به بعد با بغض بزرگی در گلویم زندگی‌ام را ادامه می‌دهم. کاش سرنوشت میم بیچاره‌ام این نبود. میم که گناهش در این دنیا نابلدبودن زندگی است.گاهی به این دنیای بی‌رحم فکر می‌کنم ؛ به خالق خودخواهی که آدم‌ها را به زمین فرستاد تا خودش را سرگرم کند. به مصیبت زندگی کردن به عنوان زن ، به عنوان مریض ، به عنوان کسی که چشم‌ها از رویش برداشته نمی‌شود. آدم بودن واقعا سخت و دشوار است.همه‌چیز بدجور توی ذوقم میخورد. همه چیز ناامیدم می‌کند.خودم را یادم رفته. میخواستم هدف‌های جدیدی را دنبال کنم اما انگار الان تمام توانم صرف نگه‌داشتن نقاب عادی بودنم می‌شود. می‌خواستم نخ رویاهایم را بگیرم و این‌بار به هرقیمتی که شده آن را رها نکنم.اما حالا فقط دست و پا میزنم.فقط حواسم را از این اتفاق غم‌انگیز پرت می‌کنم.کتاب‌ها کمکم می‌کنند تا واقعیت ، کمتر پوست لطیف خوشحالم را خراش دهد.پس چسبیده‌ام به عطف کتاب‌هایم. به دنیای غیرواقعی‌ها.کمی هضم این روزها برایم سخت است.هضم بی‌ایمانی‌ام به خدایی که برای من همیشه بود اما من برای او هیچوقت نبودم.هضم کلمه‌ی «جدایی». هضم «سرطان متاستاتیک». زمان که بگذرد ، همه‌چیز دردش کمتر می‌شود. شب ، دوز کمی از عادی شدن و آرام شدن با خودش دارد.مثلا حال فردا صبحم بهتر از امشبم است. تنها امیدوارم به این شب‌های طولانی شفابخش. و هنوز خدای خودخواه آن بالا را به‌طرز باورنکردنی‌ای دوست دارم. شاید بخاطر اینکه اگر او نباشد .... اگر او نباشد خیلی تنها می‌شوم با این غصه‌های زیاد.

 

امی در شب‌های طولانی پاییزی

پاییز؛جاودان بر اسب یال افشان زرد

لئوی عزیز

به یاد سال‌های دورتری که برایت نامه می‌نوشتم ، به یاد رسم قدیمی خودم ، پاییز را جشن گرفته‌ام.تا ساعت ده صبح خوابیده‌ام.قرارم را با آ و دوست‌هایش کنسل کرده‌ام.کمی آشپزی کرده‌ام. و قهوه‌‌ی بعدازظهرم را در شلوغی‌های غروب آخرین روز تابستان با ا نوشیده‌ام.حالا مراقبت‌های پوستی‌ام را انجام داده‌ام و کتاب نصفه‌ام را به جاهای خوبی رسانده‌ام.قبل‌ترها عادتم این بود که هرکتابی که دستم است را تا ساعات آخر تابستان تمامش کنم و پاییز را با نویسنده‌ای جدید و ترجیحا محبوب آغاز کنم اما حالا دیگر سخت نمی‌گیرم.همین که چیزی برای خواندن دارم خوشحالم.نور کم و زرد اتاق حس همیشگی پناهگاه را به من منتقل می‌کند.چیزی تا پاییز امسال نمانده‌است.قلبم برای باران و برگ‌های خشک و زرد شده‌ی خیابان انقلاب تا ولیعصر بی‌قرار است.برای غروب‌های بنفش بعدازظهرهای بعد از سرکار.باید روزهای خوبی باشند که اینطور بی‌صبرانه منتظرشان هستم.امیدوارم که اینطور باشد.

 

امی در آخرین ساعات تابستانی

رقصنده‌ای در توفان

لئوی عزیز

آدمی همیشه موجود عجیبی بوده‌است؛ در طول تاریخ تا به امروز.ماهیت مقاوم و در عین‌حال شکننده‌ی خود را به خوبی حفظ کرده‌است.هرچقدر بیشتر درد می‌کشد ، پوسته‌اش نامیرا‌تر می‌شود.امیدش از جراحت‌های کهنه و عمیقش نشات می‌گیرد و در نهایت قوی می‌ماند.اما گاهی وقت‌ها سازگار شدن با این تغییرات کار سختی می‌شود.از هماهنگ شدن با آن‌ها عقب می‌مانیم.وقت بیشتری میخواهیم تا تحلیل کنیم چه بر سرمان آمده.زمان می‌خواهیم اما زمان برای هیچکس نمی‌ایستد.هرچقدر جلوتر می‌رویم فشار بیشتر می‌شود.ما در نقطه‌ی صفر واقعه ایستاده‌ایم اما همه‌چیز به سرعت در حال تغییر است. آنجاست که می‌توانیم فروپاشی یک انسان را ببینیم.روحش متلاشی می‌شود.و جسمش تا یک‌جایی یاری می‌کند. زندگی با بعضی از آدم‌ها ناعادلانه بی‌رحم است.بی‌هیچ دلیلی.بی‌اینکه این فرض را درنظر داشته باشد که آن شخص خودش هم یک قربانی است.همه‌چیز دست به دست هم می‌دهند تا یک نفر را زمین بزنند.یک چیز را حالا به خوبی درک کرده‌ام لئو...هیچ‌چیز دنیا از روی عدالت نیست.همیشه زندگی به نفع آدم‌هایی‌ست که قدرت بیشتری دارند.وظیفه‌ی خطیر و حیاتی ما در این بین، این است که سازگار شدن در کسری‌از ثانیه را یاد بگیریم.وگرنه همه‌چیز برسرمان آوار می‌شود.تغییر شکل دادن.باید هم‌سان با ضربات زندگی عقب و جلو یرویم.تو شاید فکر کنی دارم از یک مسابقه‌ی خشن بوکس حرف می‌زنم که باید حریف را ضربه فنی کنی ، اما تصور رمانتیک آن را بیشتر می‌پسندم؛ شبیه یک استیج رقص می‌ماند.خودت را با ریتم بالا و پایین موزیک هماهنگ می‌کنی و می‌دانی کجا باید سریع‌تر از همیشه قدم برداری.

 

یک نامه‌ی شبانه

مسافر رویایی دوردست

لئوی عزیز

از بهشت کوچکی که لابه‌لای ابرها گم شده بود بازگشته‌ام.مسافر موقتی بوده‌ام در آن ایستگاه سبز. کوه‌ها دورتا دورم را گرفته‌بودند و شب‌ها همه‌چیز در مه غلیظی فرو می‌رفت.شبیه تابستان تهران نبود.خودم را بار دیگر تکاندم و برگشتم.سفری که با میم صمیمانه‌ترم کرد. شب‌هایش را پر از ستاره دیدم؛درست شبیه رویای هرشبم.زیبایی آنجا مرا مسخ کرده‌بود طوری که سعی می‌کردم قدم‌هایم را با تاملی بیشتر بردارم.سفری بود برای بازیافتن خودم پس از تمام این روزمرگی‌هایی که مرا زیر خاکی از فکر و دغدغه دفن کرده‌بود. حالا خودم را پیدا کرده‌ام.تکه‌ی بزرگی از خودم.زیر رودخانه‌ی پرخروشان آن‌سمت جاده بودم.زیر سنگ سیاهی که در پس تلالو نور آفتاب برق میزد.پس هردو را برداشتم.و سفر تمام شد.

 

امی بازگشته