book mark

خوب به خاطر دارم آن موقع‌ها چطور کتاب می‌خواندیم. تمام هیجان آن خواندن دوره‌ی جوانی خواندن نبود ، بلعیدن کتاب بود ، غلتیدن درون کتاب‌ها بود.ما دنبال زد و خوردهای پرکش‌وقوس ، نقل‌قول مستقیم ، اصطلاح‌های کوتاه و خشن بودیم.از کندی ریتم ، توصیفات طبیعت نفرت داشتیم ، چه کسی به آن ها نیاز دارد...

حالا احساس می‌کنم نیازمند سکوتم مانند پیرمردی از نفس‌افتاده پس از بالا رفتن از سربالایی‌ای که روزگاری در سه جست آن را فتح می‌کرد.لذت پنهان آرام بودن.عاشق این هستم مدت‌ها روی عبارتی مانند:«صبح دل‌انگیز ماه مه بود ، پرنده‌ها نغمه‌هایشان را سر داده‌بودند ، شبنم زیر تابش ملایم نور خورشید می‌درخشید...» مکث کنم.

 

«فیزیک اندوه»

«گئورگی گاسپادینف»

book mark

خب حالا کسی مرا نگاه نمی‌کند ، آیا من هنوز زنده‌ام؟ من تنها زندگی میکنم ، نه کسی می‌آید ، نه کسی تلفن می‌زند. از طرف دیگر ، همیشه یک ناظر نامرئی بزرگ هست ، چشمی که هرگز نباید فراموشش کنیم.آن‌طوری که اینشتین او را نامید:«آن قدیمی‌ترین». شاید این دقیقا چیزی است که فیزیک کوانتوم یا متافیزیک به ما می‌گویند.زنده بودن ، به این معناست که تحت نظارتیم. چیزی یا کسی هست که هرگز به ما اجازه نمی‌دهد از دایره‌ی نظارت خارج شویم. مرگ زمانی رخ می‌دهد که آن‌چیز دیگر ناظرمان نباشد ، زمانی که از ما روی برمی‌گرداند.

 

«فیزیک اندوه»

«گئورگی گاسپادینف»

book mark

و این‌گونه مسافرت‌های من به طور طبیعی به پایان رسید... درهم شکسته ، به غمگین‌ترین جای جهان برگشتم.از آن همه سال حضورم در هتل ، فرودگاه و ایستگاه راه‌آهن تنها دو دفترچه یادداشت به جا مانده که عجولانه در آن‌ها برداشت‌هایم را می‌نوشتم.اکنون که برای وقت‌کشی صفحاتشان را بی‌هدف ورق میزنم ، در پایان متوجه می‌شوم که افسردگی دارد آرام کل جهان را فرا می‌گیرد... زمان گیر کرده‌است و پاییز قصد رفتن ندارد؛همه‌ی فصل‌ها پاییزند.پاییز جهانی ...مسافرت هم اندوه را درمان نمی‌کند ، باید به دنبال چیز دیگری باشم.

غمگین‌ترین جا خود جهان است.

 

«فیزیک اندوه»

«گئورگی گاسپادینف»

book mark

به دنبال پناهگاه سوم شخص مفرد می‌دوم.دیگری را به میادین مین زمان گذشته می‌فرستم.من همان شخص بودم ، که زمانی اول شخص بود و حالا حتی جرئت ندارم بپرسم هنوز زنده‌است یا نه. آیا هنوز زنده‌اند ، همه آن‌هایی که بوده‌ایم؟

 

«فیزیک اندوه»

«گئورگی گاسپادینف»

 

مسافر رویایی دوردست

لئوی عزیز

از بهشت کوچکی که لابه‌لای ابرها گم شده بود بازگشته‌ام.مسافر موقتی بوده‌ام در آن ایستگاه سبز. کوه‌ها دورتا دورم را گرفته‌بودند و شب‌ها همه‌چیز در مه غلیظی فرو می‌رفت.شبیه تابستان تهران نبود.خودم را بار دیگر تکاندم و برگشتم.سفری که با میم صمیمانه‌ترم کرد. شب‌هایش را پر از ستاره دیدم؛درست شبیه رویای هرشبم.زیبایی آنجا مرا مسخ کرده‌بود طوری که سعی می‌کردم قدم‌هایم را با تاملی بیشتر بردارم.سفری بود برای بازیافتن خودم پس از تمام این روزمرگی‌هایی که مرا زیر خاکی از فکر و دغدغه دفن کرده‌بود. حالا خودم را پیدا کرده‌ام.تکه‌ی بزرگی از خودم.زیر رودخانه‌ی پرخروشان آن‌سمت جاده بودم.زیر سنگ سیاهی که در پس تلالو نور آفتاب برق میزد.پس هردو را برداشتم.و سفر تمام شد.

 

امی بازگشته

عشق آخرین همسفر من

روزهای کوه رفتن با آ همیشه تبدیل می‌شود به بهترین خاطراتم.آ که همیشه سخت‌ترین مسیرها را انتخاب می‌کند اما به من می‌گوید پایم را کجا قرار بدهم تا امن‌تر باشد.بند کفش‌هایم را برایم محکم می‌کند و مدام حواسش به من است.حالا میفهمم که چقدر باید قدر این دوست داشتن ها را بدانم.انگار چشم‌هایم بر روی عشق بار دیگر باز شده‌است؛پس نمی‌بندمش.

و هر لحظه تعبیری می گردد از فردایی بی پایان

لئوی عزیز

اگر از پس سال‌های گذشته‌ی زندگی ، وقتی که هنوز هم خیالبافی کوچک بودم که همه‌چیز را روی سقف سفید اتاقش متصور می‌شد، آن‌وقت‌ها اگر به الان خودم نگاه می‌کردم حتما هیجان‌زده می‌شدم از تمام این روزهایی که شلوغی‌شان وقتم را پر کرده و شب‌ها مثل جنازه‌ای متحرک مرا می‌اندازد.دیروز ماموریت کاری‌ام برای بازرسی به اشتهارد پر بود از تجربه‌های جدیدی که تا الان نداشتم.چندتا کارخانه‌ی بزرگ را بازدید کردم و فهمیده‌ام چقدر هنوز هم هیچ‌چیز نمی‌دانم.هنوز هم ارتباط برقرار کردن با آدم‌های جدید خیلی سخت است.ولی باز هم خیلی خوب شده‌ام.خوب شده‌ام که اینجام.چقدر خوب که اینجام.از همه‌چیز این زندگی راضی‌ام.درست مانند رویاهایم ، می‌خواستم کارهای زیادی انجام دهم و انگار حالا وقتش است.اما وقت خیال کردن ندارم. بدن خسته از کیلومترها راه را امروز به سختی بیدارش کرده‌ام و با اولین روز دوره‌ی قرمز رنگ هفته‌ام به سرکار می‌برم.اسپاتیفای‌ام باز نمی‌شود و فقط به موزیک بی‌کلام توی گوشی‌ام اکتفا می‌کنم.امروز در آزمایشگاه تنهام و این برای من که دیروز آدم‌های زیادی را دیده‌ام باعث تسکین است.می‌توانم انرژی گرفته شده‌ام را با تنهایی هشت ساعته‌ام به دست بیاورم. دارم به رویاهایم فکر می‌کنم و هیچکس دیگری نمی‌تواند به خوبی من از پس آن‌ها بربیاید.پس از مدت‌ها چه روزهای خوبی لئو... چه روزهایی!

 

امی در لحظه

بازگشت ح

لئوی عزیز

امشب بعد از مدت‌ها ح عزیزم را دیده‌ام و در پوست خودم دیگر جایی ندارم.مرا می‌توانی آن بالا در آسمان تاریک شب ، جایی در نزدیکی ماه کاملی که امشب در آسمان هست ، پیدا کنی. سبکم و سبک‌بالی این لحظه از زندگی را مدیون وجود ح هستم که با گوش دادن به حرف‌های معمولی و‌ روزمره‌اش‌، ذرات سنگین قلبم را برمیدارد و به جای آن نور می‌پاشد.قلبم به نورهای کوچکی که از سمت او به من می‌رسد دوباره از نو شروع به کار کرده‌است.این روزها مرده‌بودم از این سختی‌ها ، از این خبرهای بدی که حتا دیگر توان شوکه‌کردن را از من گرفته بود ، از این همه بغضی که به تنهایی قورتشان دادم و کسی هم نفهمید.اما حالا می‌توانم تا مدتی خودم را به روزهای با او بسپارم و ایمان داشته باشم واقعا همه‌چیز زندگی فوق‌العاده است.

 

امی خوشحال و ذوق‌زده

سلام حال همه‌ی ما خوب است...

لئوی عزیز

کلاس این هفته را به پایان رسانده‌ام و زودتر به آزمایشگاه رفته‌ام تا امضاهایم را بکنم؛ دوره‌ی این هفته برایم خیلی جدید بود.مثلا حالا می‌دانم ایمنی حفره‌ها(چاه‌ها) چطور انجام‌ می‌گیرد اما مواظبت از حفره‌های قلبم را کسی به من یاد نمی‌دهد.قلبم هزار تکه است و من همچنان سرپا هستم.سرپا مانند درختی که هرچقدر باد بیشتری بوزد محکم‌تر به زندگی می‌چسبد.رابطه‌ام با آدم‌ها این‌روزها تعریفی ندارد.با همکاری که فکر می‌کردم دوست هستیم حالا معمولی هستم.سعی می‌کنم ضمیرهای مفرد را به کار نبرم.خودم تنهایی از شرکت به خانه می‌روم و لبخند می‌زنم.بغض نمیکنم...نه. اینجا کسی از من خوشش نمی‌آید و واقعیتش اصلا برایم دیگر مهم نیست. خودم خیلی خودم را دوست دارم.همین که اینطور مقاومت می‌کنم ؛ مثلا دیروز صبح با پیام طولانی میم که گفته‌بود  قرص‌های شیمی درمانی‌اش را قطع کرده ، که گفته بود خیلی از زندگی کردن دارد اذیت می‌شود ، که افسردگی‌اش دوباره عود کرده ، می‌توانستم همان لحظه ، ساعت پنج آن روز صبح خودم را جایی دفن کنم تا همه‌چیز تمام شود؛ اما نکردم و به جایش شبیه ربات‌ها رفتم و سرکلاس نشستم.به من آفرین نمی‌گویی؟به من لبخند نمی‌زنی تا موفقیت به شدت سختم را تحسین گفته باشی؟!لئو اینجا همه‌چیز برای من سخت است. حتا نفس کشیدن‌هایم.روزهای سرکارم. سرکلاس نشستن‌هایم. انگار بعد از یک مدت روزهای‌سخت، از عهده‌ی کارهای ساده برنمی‌آیم دیگر. باید زندگی به من مشت بزند و من را ضربه فنی کند تا حالم جا بیاید.قطعا همینطور است. به ضربات طولانی و محکم و بی‌وقفه‌اش عادت کرده‌ام و یک روز که خبری نمی‌شود دلشوره می‌گیرم. خدا هم من را از لیست بنده‌هایش خط زده‌است و نمی‌دانم مرا به چه کسی سپرده... به هرحال هیچکس این روزها خدایی مرا به عهده نمی‌گیرد.مسئولیت سنگینی است. درک می‌کنم و گله‌ای ندارم.

خلاصه‌ی نامه این می‌شود که حال ما خوب است اما تو باور نکن.

 

امی در روزهای استقامتی

ناخواسته

برای این مقدار از غم‌هایتان که روی قلب من می‌گذاریدشان ، به اندازه‌ی کافی مقاوم ساخته نشدم...